مقدمه/

امام حسین (ع) در بیان و معرفی صفات آمرین و ناهیان می‏ فرمایند:

« َ صَاحِبُ الْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ یَحْتَاجُ أَنْ یَکُونَ عَالِماً بِالْحَلَالِ وَ الْحَرَامِ فَارِغاً مِنْ خَاصَّةِ نَفْسِهِ مِمَّا یَأْمُرُهُمْ بِهِ وَ یَنْهَاهُمْ عَنْهُ نَاصِحاً لِلْخَلْقِ رَحِیماً لَهُمْ رَفِیقاً بِهِمْ دَاعِیاً لَهُمْ بِاللُّطْفِ وَ حُسْنِ الْبَیَانِ عَارِفاً بِتَفَاوُتِ أَخْلَاقِهِمْ لِیُنَزِّلَ کُلًّا مَنْزِلَتَهُ بَصِیراً بِمَکْرِ النَّفْسِ وَ مَکَایِدِ الشَّیْطَانِ صَابِراً عَلَى مَا یَلْحَقُهُ لَا یُکَافِئُهُمْ بِهَا وَ لَا یَشْکُو مِنْهُمْ وَ لَا یَسْتَعْمِلُ الْحَمِیَّةَ وَ لَا یَغْتَاظُ لِنَفْسِه‏» کسی که امر به معروف ‏می‏کند باید دین‏شناس باشد و حلال و حرام را بداند، گرفتار نفس خود نباشد، اگر حرفی می‏زند و یا گتمی برمی‏دارد برای اصلاح جامعه و رضای خداوند باشد و نه مطرح کردن خود.خیرخواه مردم باشد و انگیزه او سوز درونی و غیرت دینی باشد. با مردم مهربان و رفیق باشد و تا ضرورت پیش نیاید خشونت نکند. گفتارش نیکو باشد. بداند هر کس خلق و خویی دارد و با هر کس باید به طور خاص سخن گفت. از مکر نفس آگاه باشد تا مبادا به اهداف شومی کشیده شود. صبر داشته باشد. اگر از مردم آزاری دید انتقام نگیرد و شکایتی نکند. در کار تعصب قومی و قبیله‏ای نداشته باشدو غیظ و غض او برای خودش نباشد، بلکه برای خدا و ارتکاب کار زشت توسط دیگران باشد. نه اینکه چرا شأن و مقام مرا رعایت نکرد (بحارالانوار، چاپ بیروت، ج 97، ص 83)
بر پایه همین فرمایش امام حسین (ع) در این بخش قصد داریم به بیان صفات و کارهایی بپردازیم که در امر به معروف و نهی از منکر ضروری است. گفتنی است که برخی از این سفارشات ایجابی است که باید مورد عمل قرار بگیرد. همچنین برخی هم سلبی هستند به این معنا که در امر به معروف و نهی از منکر باید از آن کارها اجتناب کرد.